dinsdag 10 november 2015

WWF slaat met recent rapport alarm over het effect van goudwinning op waterwegen en bossen in Guyanaschild

5.000 Kilometer aan wateren in Suriname door goudwinning aangetast

10-11-2015 De West/De Surinaamse Krant


Het World Wildlife Fund (WWF) Guianas luidt in haar enkele dagen geleden, onder leiding van het Franse Office National des Forêts (ONF), uitgekomen zestig pagina's tellende rapport ‘Monitoring the impact of gold mining on the forest cover and freshwater in the Guiana Shield’ (zie onderaan), de alarmbel over de schrikbarende aantasting van de waterwegen en bossen in het  Guyanaschild door goudwinningsactiviteiten. De West bericht hierover in haar editie van maandagavond 9 november 2015.

In 2014 bleek meer dan 9.000 kilometer van de waterwegen in direct contact te zijn met goudmijnen, ongeveer zeseneenhalf keer meer dan in 2001. De vervuiling is dieper en dieper verspreid, daardoor moeilijker aan te pakken en ongedaan te maken, vooral gezien de hoge persistentie van kwik in het milieu.

Van de drie Guyana’s en de Braziliaanse staat Amapá, welke gebieden deel uitmaken van het Guiana Shield ecosystem, beschikt Suriname over de hoogste directe/indirecte impact ratio  (1:2) en veruit het langste netwerk van waterlopen die direct in contact staan met goudmijnbouwactiviteiten (4.989 km). Dat 5.000 kilometer aan Surinaamse wateren vervuild wordt door goudwinning, kan worden verklaard door de aanwezigheid van grotere mijnen in vergelijking met de andere gebieden, maar ook door de hoge concentratie van activiteiten rond de Afobaka stuwdam en nabij de grens met Frans-Guyana. De goudwinningspraktijken hebben een grote impact op de rivieren in de regio, met name op de Marowijnerivier.

‘Veel gemeenschappen in het binnenland van Suriname zijn niet aangesloten op het openbare waternet. Vooral in het droge seizoen wanneer mensen niet kunnen vertrouwen op regenwater, veroorzaakt de slechte kwaliteit van het rivierwater grote gezondheidsproblemen, zoals diarree en andere ziekten die in dergelijke omstandigheden gedijen’, wordt aangegeven.

Het WWF-rapport meldt voorts, dat in de priode 2008-2014 meer dan 92.000 hectare aan bosgebieden in de drie landen en Amapá werd aangetast door de goudwinning, vergeleken met de circa 46.000 hectare aan ontbost areaal in de periode 2001-2008.

De ontwikkelingsgang van de ontbossing verschilt nogal per gebied. In Suriname was er ten opzichte van de voorgaande periode sprake van een verdubbeling (+ 97%), in Guyana een verslechtering met een factor 4½  (+ 354%), terwijl een vertraging werd waargenomen in Frans-Guyana (+ 16%) en een compensatie in Amapá (-14%).

'The spatial analysis of the results shows that gold mining activities are moving westward in the region where 84% of total deforestation is now located in Suriname and Guyana, compared to 66% in 2008 and 61% in 2001. It appears also that deforestation caused by gold mining is strongly correlated with the presence of the Greenstone belt, geological formation known for its large reserve of gold, especially in Suriname where the overlap reaches 99%’, aldus het WWF-rapport.

WWF slaat met recent rapport alarm over het effect van goudwinning op waterwegen en bossen in Guyanaschild

5.000 Kilometer aan wateren in Suriname door goudwinning aangetast

10-11-2015 De West/De Surinaamse Krant


Het World Wildlife Fund (WWF) Guianas luidt in haar enkele dagen geleden, onder leiding van het Franse Office National des Forêts (ONF), uitgekomen zestig pagina's tellende rapport ‘Monitoring the impact of gold mining on the forest cover and freshwater in the Guiana Shield’ (zie onderaan), de alarmbel over de schrikbarende aantasting van de waterwegen en bossen in het  Guyanaschild door goudwinningsactiviteiten. De West bericht hierover in haar editie van maandagavond 9 november 2015.

In 2014 bleek meer dan 9.000 kilometer van de waterwegen in direct contact te zijn met goudmijnen, ongeveer zeseneenhalf keer meer dan in 2001. De vervuiling is dieper en dieper verspreid, daardoor moeilijker aan te pakken en ongedaan te maken, vooral gezien de hoge persistentie van kwik in het milieu.

Van de drie Guyana’s en de Braziliaanse staat Amapá, welke gebieden deel uitmaken van het Guiana Shield ecosystem, beschikt Suriname over de hoogste directe/indirecte impact ratio  (1:2) en veruit het langste netwerk van waterlopen die direct in contact staan met goudmijnbouwactiviteiten (4.989 km). Dat 5.000 kilometer aan Surinaamse wateren vervuild wordt door goudwinning, kan worden verklaard door de aanwezigheid van grotere mijnen in vergelijking met de andere gebieden, maar ook door de hoge concentratie van activiteiten rond de Afobaka stuwdam en nabij de grens met Frans-Guyana. De goudwinningspraktijken hebben een grote impact op de rivieren in de regio, met name op de Marowijnerivier.

‘Veel gemeenschappen in het binnenland van Suriname zijn niet aangesloten op het openbare waternet. Vooral in het droge seizoen wanneer mensen niet kunnen vertrouwen op regenwater, veroorzaakt de slechte kwaliteit van het rivierwater grote gezondheidsproblemen, zoals diarree en andere ziekten die in dergelijke omstandigheden gedijen’, wordt aangegeven.

Het WWF-rapport meldt voorts, dat in de priode 2008-2014 meer dan 92.000 hectare aan bosgebieden in de drie landen en Amapá werd aangetast door de goudwinning, vergeleken met de circa 46.000 hectare aan ontbost areaal in de periode 2001-2008.

De ontwikkelingsgang van de ontbossing verschilt nogal per gebied. In Suriname was er ten opzichte van de voorgaande periode sprake van een verdubbeling (+ 97%), in Guyana een verslechtering met een factor 4½  (+ 354%), terwijl een vertraging werd waargenomen in Frans-Guyana (+ 16%) en een compensatie in Amapá (-14%).

'The spatial analysis of the results shows that gold mining activities are moving westward in the region where 84% of total deforestation is now located in Suriname and Guyana, compared to 66% in 2008 and 61% in 2001. It appears also that deforestation caused by gold mining is strongly correlated with the presence of the Greenstone belt, geological formation known for its large reserve of gold, especially in Suriname where the overlap reaches 99%’, aldus het WWF-rapport.

Den Blauwvinger: Suriname kent donders goed de gevaren van kwik voor milieu en gezondheid

COLUMN: Goed bedoelde bewustwordingscampagnes zetten weinig zoden aan dijk

Overheid onderneemt al vele jaren geen enkele actie tegen kwikgebruik 

Men kijkt nog steeds vanuit Paramaribo toe hoe de biodiversiteit en inheemsen en marrons in binnenland door kwik worden aangetast

10-11-2015  Den Blauwvinger/de Surinaamse Krant


Afgelopen week organiseerde de bewustwordingscampagne 'No Kwik' een speciale actieweek die zaterdag 7 november eindigde met een soort bewustwordingswandelloop in Paramaribo. Enkele duizenden mensen liepen mee, om toch vooral na afloop huiswaarts te kunnen keren met een gevoel van 'yeah, ik heb iets gedaan tegen kwikgebruik en ik voel me nu lekker' en ik heb er ook een mooi t-shirt aan overgehouden met het logo van de campagne erop. De 'No Kwik'-campagne heeft inmiddels via haar website zo'n 25.000 ondersteuners weten te vergaren. Allemaal mensen die ergens bij willen horen en door hun naam te verbinden aan de campagne, net als die sportieve wandelaars die bijna allemaal zichzelf in een No Kwik-shirt hadden gehesen, het gevoel willen hebben iets gedaan te hebben tegen het gebruik het kwik. Overigens geldt dat gevoel ook voor de (op dit moment) iets meer dan 19.400 zogenoemde 'likes' van de No Kwik Facebookpagina.

De zin en onzin van 'No Kwik'
Maar, heeft een campagne als 'No Kwik' wel zin? Denken de mensen erachter, waaronder Hennah Draaibaar van de Back Lot en het 10 Minuten Jeugdjournaal, werkelijk dat de regering, de vele goudzoekers in het binnenland en de goudbedrijfjes in onder andere Paramaribo, zich ook maar iets aantrekken van de ondeskundige ondersteuners en volgers van 'No Kwik'? Nee hoor, natuurlijk niet. Wat zou er nu in ene zijn veranderd, in de wetenschap dat in het verleden vanuit de overheid nooit welke actie dan ook tegen kwikgebruik is ondernomen, dat de goudzoeker geen enkele steun krijgt om over te kunnen stappen op milieuvriendelijke goudwinningsmethodes en dat de goudbedrijfjes nog steeds gewoon hun werkzaamheden in de stad kunnen uitoefenen waardoor kwikdampen boven de stad hangen?

Goudzoekers krijgen geen steun voor overstap op milieuvriendelijke winningsmethodes
Een aantal jaren geleden was er sprake van, dat een speciaal fonds zou worden opgericht. Een fonds waarop goudzoekers een beroep zouden kunnen doen voor financiële steun, waardoor zij in staat zouden worden gesteld om milieuvriendelijke goudwinningsapparatuur aan te kunnen schaffen. Dat fonds is er echter nooit gekomen.
De goudzoeker is niet dom.
De goudzoeker kent alle risico's van het werken met kwik.
De goudzoeker weet, dat hij daardoor schade toebrengt aan de biodiversiteit en aan de gezondheid van inheemsen en marrons in dorpjes in het achterland, die vaak afhankelijk zijn van door met kwik vervuild kreek- en rivierwater: ze baden in dat water, doen de was in dat water, gebruiken het water voor consumptie en eten de vis – met kwik – uit dat water.
Maar, de goudzoeker wordt nauwelijks gemotiveerd en gestimuleerd om te stoppen met kwik en om over te stappen op andere, milieuvriendelijke winningsmethodes van goud.
En de goudzoeker wil ook brood en wat beleg op de plank, dus hij blijft kwik gebruiken en dat is hem eigenlijk niet eens kwalijk te nemen....

Regering schuldig
De regering is schuldig aan en verantwoordelijk voor de door kwik veroorzaakte vernietiging van de biodiversiteit in het binnenland en voor de gezondheidsproblemen onder binnenlandbewoners. De regering kent de inhoud van de vele onderzoeksrapporten die de afgelopen jaren zijn verschenen over kwikvervuiling in het binnenland en over de aanwezigheid van te hoge concentraties kwik in de haren van bijvoorbeeld Wayana in het zuidoosten van het land en van Matawai in het dorp Kwakoegron aan de Saramaccarivier. Met de rapporten is niets gedaan. Een van de onderzoekers, de Amerikaan Daniel Peplow, mag Suriname zelfs niet meer in, zo bleek 10 april van dit jaar uit een artikel in de Amerikaanse krant Yakima Herald. De regering heeft de rapporten genegeerd.

De regering heeft het kwikprobleem nooit werkelijk serieus genomen. Immers, neem je dat probleem wel serieus, dan had je als overheid bijvoorbeeld allang het Nationaal Leger en het Korps Politie Suriname nu en dan onverwacht het binnenland ingestuurd om her en der op goudvelden kwik in beslag te nemen en goudzoekers te beboeten of voor een rechter te slepen. Maar, voor zover bekend moet de eerste hoeveelheid kwik in het binnenland nog in beslag worden genomen en is er ook nog nooit een goudzoeker beboet of veroordeeld voor het gebruik van kwik. In de stad wordt nog steeds nauwelijks gecontroleerd bij de goudbedrijfjes. Nu en dan wordt kwikuitstoot gemeten en vervolgens wordt er met de resultaten, de uitkomsten, weer niets gedaan. De bedrijfjes mogen gewoon in Paramaribo, in het centrum en tussen bewoning, operationeel blijven. De uitstoot van kwik gaat gewoon door, iedere dag. Er is nog steeds geen structureel beleid, maar een ad hoc beleid.

Bewustwordingscampagne prima, maar dan vooral gericht op producten waarin kwik is verwerkt
Suriname kent dus de gevaren van kwikgebruik en kwikuitstoot. Een bewustwordingscampagne lijkt dan ook niet echt nodig, of zij zou zich vooral en met name moeten richten op producten die bijna iedereen wel in huis heeft en waarbij men niet stilstaat bij de aanwezigheid erin van kwik, zoals in verlichtings tl-buizen en in batterijen.
Maar, als het gaat om het gebruik van kwik door goudzoekers en de daaraan verbonden risico's voor de biodiversiteit en binnenlandbewoners is iedere bewustwordingscampagne er eigenlijk een teveel en zonde van de tijd en energie erin gestoken.

Het is nu aan de overheid om in actie te komen. Het is 1 minuut voor 12.

Behoedt de bewoners en de biodiversiteit in het binnenland voor een nog grotere catastrofe. Of moet het kalf eerst verdrinken alvorens men de put dempt?

Hoogachtend,
Den Blauwvinger
10-11-2015
Amsterdam-Paramaribo

Den Blauwvinger: Suriname kent donders goed de gevaren van kwik voor milieu en gezondheid

COLUMN: Goed bedoelde bewustwordingscampagnes zetten weinig zoden aan dijk

Overheid onderneemt al vele jaren geen enkele actie tegen kwikgebruik 

Men kijkt nog steeds vanuit Paramaribo toe hoe de biodiversiteit en inheemsen en marrons in binnenland door kwik worden aangetast

10-11-2015  Den Blauwvinger/de Surinaamse Krant


Afgelopen week organiseerde de bewustwordingscampagne 'No Kwik' een speciale actieweek die zaterdag 7 november eindigde met een soort bewustwordingswandelloop in Paramaribo. Enkele duizenden mensen liepen mee, om toch vooral na afloop huiswaarts te kunnen keren met een gevoel van 'yeah, ik heb iets gedaan tegen kwikgebruik en ik voel me nu lekker' en ik heb er ook een mooi t-shirt aan overgehouden met het logo van de campagne erop. De 'No Kwik'-campagne heeft inmiddels via haar website zo'n 25.000 ondersteuners weten te vergaren. Allemaal mensen die ergens bij willen horen en door hun naam te verbinden aan de campagne, net als die sportieve wandelaars die bijna allemaal zichzelf in een No Kwik-shirt hadden gehesen, het gevoel willen hebben iets gedaan te hebben tegen het gebruik het kwik. Overigens geldt dat gevoel ook voor de (op dit moment) iets meer dan 19.400 zogenoemde 'likes' van de No Kwik Facebookpagina.

De zin en onzin van 'No Kwik'
Maar, heeft een campagne als 'No Kwik' wel zin? Denken de mensen erachter, waaronder Hennah Draaibaar van de Back Lot en het 10 Minuten Jeugdjournaal, werkelijk dat de regering, de vele goudzoekers in het binnenland en de goudbedrijfjes in onder andere Paramaribo, zich ook maar iets aantrekken van de ondeskundige ondersteuners en volgers van 'No Kwik'? Nee hoor, natuurlijk niet. Wat zou er nu in ene zijn veranderd, in de wetenschap dat in het verleden vanuit de overheid nooit welke actie dan ook tegen kwikgebruik is ondernomen, dat de goudzoeker geen enkele steun krijgt om over te kunnen stappen op milieuvriendelijke goudwinningsmethodes en dat de goudbedrijfjes nog steeds gewoon hun werkzaamheden in de stad kunnen uitoefenen waardoor kwikdampen boven de stad hangen?

Goudzoekers krijgen geen steun voor overstap op milieuvriendelijke winningsmethodes
Een aantal jaren geleden was er sprake van, dat een speciaal fonds zou worden opgericht. Een fonds waarop goudzoekers een beroep zouden kunnen doen voor financiële steun, waardoor zij in staat zouden worden gesteld om milieuvriendelijke goudwinningsapparatuur aan te kunnen schaffen. Dat fonds is er echter nooit gekomen.
De goudzoeker is niet dom.
De goudzoeker kent alle risico's van het werken met kwik.
De goudzoeker weet, dat hij daardoor schade toebrengt aan de biodiversiteit en aan de gezondheid van inheemsen en marrons in dorpjes in het achterland, die vaak afhankelijk zijn van door met kwik vervuild kreek- en rivierwater: ze baden in dat water, doen de was in dat water, gebruiken het water voor consumptie en eten de vis – met kwik – uit dat water.
Maar, de goudzoeker wordt nauwelijks gemotiveerd en gestimuleerd om te stoppen met kwik en om over te stappen op andere, milieuvriendelijke winningsmethodes van goud.
En de goudzoeker wil ook brood en wat beleg op de plank, dus hij blijft kwik gebruiken en dat is hem eigenlijk niet eens kwalijk te nemen....

Regering schuldig
De regering is schuldig aan en verantwoordelijk voor de door kwik veroorzaakte vernietiging van de biodiversiteit in het binnenland en voor de gezondheidsproblemen onder binnenlandbewoners. De regering kent de inhoud van de vele onderzoeksrapporten die de afgelopen jaren zijn verschenen over kwikvervuiling in het binnenland en over de aanwezigheid van te hoge concentraties kwik in de haren van bijvoorbeeld Wayana in het zuidoosten van het land en van Matawai in het dorp Kwakoegron aan de Saramaccarivier. Met de rapporten is niets gedaan. Een van de onderzoekers, de Amerikaan Daniel Peplow, mag Suriname zelfs niet meer in, zo bleek 10 april van dit jaar uit een artikel in de Amerikaanse krant Yakima Herald. De regering heeft de rapporten genegeerd.

De regering heeft het kwikprobleem nooit werkelijk serieus genomen. Immers, neem je dat probleem wel serieus, dan had je als overheid bijvoorbeeld allang het Nationaal Leger en het Korps Politie Suriname nu en dan onverwacht het binnenland ingestuurd om her en der op goudvelden kwik in beslag te nemen en goudzoekers te beboeten of voor een rechter te slepen. Maar, voor zover bekend moet de eerste hoeveelheid kwik in het binnenland nog in beslag worden genomen en is er ook nog nooit een goudzoeker beboet of veroordeeld voor het gebruik van kwik. In de stad wordt nog steeds nauwelijks gecontroleerd bij de goudbedrijfjes. Nu en dan wordt kwikuitstoot gemeten en vervolgens wordt er met de resultaten, de uitkomsten, weer niets gedaan. De bedrijfjes mogen gewoon in Paramaribo, in het centrum en tussen bewoning, operationeel blijven. De uitstoot van kwik gaat gewoon door, iedere dag. Er is nog steeds geen structureel beleid, maar een ad hoc beleid.

Bewustwordingscampagne prima, maar dan vooral gericht op producten waarin kwik is verwerkt
Suriname kent dus de gevaren van kwikgebruik en kwikuitstoot. Een bewustwordingscampagne lijkt dan ook niet echt nodig, of zij zou zich vooral en met name moeten richten op producten die bijna iedereen wel in huis heeft en waarbij men niet stilstaat bij de aanwezigheid erin van kwik, zoals in verlichtings tl-buizen en in batterijen.
Maar, als het gaat om het gebruik van kwik door goudzoekers en de daaraan verbonden risico's voor de biodiversiteit en binnenlandbewoners is iedere bewustwordingscampagne er eigenlijk een teveel en zonde van de tijd en energie erin gestoken.

Het is nu aan de overheid om in actie te komen. Het is 1 minuut voor 12.

Behoedt de bewoners en de biodiversiteit in het binnenland voor een nog grotere catastrofe. Of moet het kalf eerst verdrinken alvorens men de put dempt?

Hoogachtend,
Den Blauwvinger
10-11-2015
Amsterdam-Paramaribo