'Suriname dreigt het imago als bosrijkste land ter wereld te verliezen'

Brownsberg (Bron foto: WWF Guianas)

'De grootste boosdoener is de goudmijnbouw en vooral de kleinschalige mijnbouw'

Open deur van Rudi van Kanten, Programma Directeur Tropenbos International Suriname


'Als niet snel alternatieve economische voorzieningen worden getroffen voor de goudmijnbouw, dreigt Suriname het imago als bosrijkste land ter wereld te verliezen. Mijnbouw is destructie-evidenter', zei dr. Rudi van Kanten, Programma Directeur bij Tropenbos International Suriname, woensdagavond in de Centrumkerk, de aula van de universiteit van Suriname. Daar sprak hij de traditionele diesrede uit bij de opening van een nieuw universitair jaar met een onderwerp dat van wetenschappelijk en of maatschappelijk belang is, aldus vandaag, vrijdag 3 november 2017, de Ware Tijd.

Eerder heeft in de mijnbouwsector een behoorlijke vervuiling plaatsgevonden door het opslaan van chemicaliën en zonder adequaat herstel van uitgemijnde gebieden. Andere vormen van mijnbouw, zoals zandafgravingen en steenslagwinning, hebben ook bijgedragen aan de aantasting van ecosystemen.

Maar, de grootste boosdoener is de goudmijnbouw en vooral de kleinschalige mijnbouw, die resulteert in een serie ongewenste handelingen voor de natuur. Het omleggen van kreken en het vervuilen van deze waterwegen en rivieren heeft effect op mensen, planten en dieren. De geluidsoverlast zorgt ervoor dat dieren uit de gebieden wegtrekken. Dit kan, in combinatie met overbejaging, ook resulteren in het 'Empty forest'-syndroom. Daarbij ziet men wel bos, maar eigenlijk is de samenstelling ervan veranderd en komt er veel minder biodiversiteit voor dan oorspronkelijk het geval was.

De ongecontroleerde goudmijnbouw brengt ook sociale misstanden met zich mee, zoals een onaantrekkelijk leefmilieu en geweldsdelicten

De wetenschapper heeft in de 'diesrede' vijf noodzakelijke maatregelen besproken als condities voor een goed bosbeheer om het bos duurzaam te ontwikkelen. Het gaat er allereerst om dat Suriname een milieuwet heeft. Er ligt al vijftien jaar een concept, maar om onder andere politieke redenen wordt die niet behandeld of afgerond door De Nationale Assemblee. Een andere voorwaarde is dat de grondenrechten van de inheemse en tribale volken als hun koloniale erfenis, eindelijk moeten worden toegekend.