Gejammer online over vernietiging Brownsberg Natuurpark gaat door...., maar actie blijft uit

Natuurbeschermings- organisaties, regering en klagers op social media kijken toe

Een uniek stukje Suriname is aan het doodbloeden en geen enkele serieuze donor laat zich zien of horen


Het is weer eens zover. Surinames enige zelfverklaarde milieuactivist en zijn 'organisatie' ProBios trekken deze eerste week van 2019 aan de bel met een korte video op Facebook, met slechts één beeld van één waterval in Brownsberg Natuurpark en zichtbaar troebel, verontreinigd water.

Vervuiling veroorzaakt door illegaal opererende goudzoekers die al vele jaren in het natuurpark worden gedoogd door de regering en door passieve, afwachtende zogenoemde natuurbeschermingsorganisaties. Niemand toont enig initiatief. Niemand komt concreet in actie, of men ervaart het posten van een videootje als een vorm van actie.... Onder het mom van bewustwording en ter zelf profilering.

Immers, al vele jaren is bij Jan en Alleman bekend, dat het beschermde natuurpark niet wordt beschermd en biodiversiteit vernietigende goudzoekers het uniek stukje groen Suriname uithollen door ontbossing, het slaan van kraters en het vergiftigen van de biodiversiteit met kwik

De eenzame 'schreeuwende' activist wordt niet gehoord door de regering, de Assemblee en haar voorzitster Jennifer Geerlings-Simons en minister Regilio Dodson van Natuurlijke Hulpbronnen.  'De totale vernietiging van onze natuur door deze regering en het gehele kliekje er omheen (Paars maar ook kapitaal krachtige VHPers die flink mee eten) is volop ingezet met het enige doel ‘zakken vullen'', schrijft de activist in de zijn bekende ongenuanceerde en kort-door-de-bocht taal (zonder zijn beweringen te onderbouwen, te staven met bewijzen, feiten), op zijn Facebookpagina.

Het zijn slechts een paar 'Facebookers' die onder de video hun verbazing uiten en reageren alsof ze voor het eerst iets zien/horen van/over de vernietiging van Brownsberg.... Mensen die kennelijk de afgelopen jaren onder een steen hebben gelegen.

Een 'grenslijnbord' (Foto: 'Natuurvrienden van Brownsberg')

Overigens, deze 'bezorgde'  activist heeft zelf in 2014 in het Brownsberg Natuurpark samengewerkt met de Commissie Ordening Goudsector en meegewerkt aan het ter beschikking stellen van 1.000 hectare van het gebied aan goudzoekers om ze van een illegale status over te hevelen naar een legale status, in het Brownsberg Natuurpark..... De man plaatste zelfs grenslijnbordjes van de commissie in het natuurgebied!

De overheid had die 1.000 hectare grond in dat natuurpark toegewezen aan de illegale goudzoekers om legaal naar goud te mogen mijnen. Aan het zuidelijke deel van het gebied zou ter compensatie een stuk gebied ter grootte van 4.000 hectare worden toegevoegd, als goedmakertje. (Lees ook dit artikel in de rubriek Keerpunt van De West van zaterdag 19 juli 2014.)

Op 28 december 2014 (!) werd ook niet geluisterd naar de woorden van een bekende primatologe uit de VS. Haar noodkreet werd niet gehoord... Marilyn Norconck, verbonden aan de Kent State Universiteit in Ohio, publiceerde haar noodkreet in Suriname media.

'In mijn werk als primatoloog heb ik zojuist een 3-weekse onderzoeksreis naar het Brownsberg Natuurpark afgerond. Ik kom al sinds 2003 naar deze magische plek, maar ik ben verontrust en ontmoedigd over de tol die de goudwinning van het park eist. Het begon als winning 'op kleine schaal', meestal door mannen uit Brownsweg, en de activiteiten waren tien jaar geleden nog relatief gering (maar wel al verstorend). Nu is de goudwinning hier diep geworteld. De berg wordt van drie of meer kanten belaagd en de onophoudelijke zoektocht naar goud heeft geresulteerd in de vernietiging van honderden hectaren bebost parkland', zo schreef zij.

'Sinds deze week banen mijnwerkers en zwaar materieel zich een weg stroomopwaarts door de bedding naar de iconische Ireneval. Dit is niet alleen een tragedie voor het land en de dieren die worden verwoest op het pad van bulldozers en graafmachines, maar het is ook een symbolische belediging aan het volk van Suriname. Ja, het zou jammer zijn om de Ireneval te verliezen. Eerdere inspanningen van verzet hebben er nooit toe geleid dat de mijnwerkers met hun machines de berg definitief verlieten. Tenzij er onmiddellijk iets gebeurt, gaat de Ireneval verloren. Dat zou op zich al tragisch genoeg zijn, maar er staat meer op het spel dan de waterval, want de Brownsberg vormt een hele gemeenschap van leven.'

'De Brownsberg is een van die plekken, bekend bij alle Surinamers, ongeacht of u er geweest bent of niet. Mogelijk hebt u zich niet gerealiseerd hoe bijzonder het is. Maar laat me u zeggen dat ik nog nooit een plek als deze heb gezien, en dat terwijl ik in diverse tropische bossen in Centraal- en Zuid-Amerika, in Afrika en Azië ben geweest. Van de omvang en de diversiteit van de bomen, de heldere kleuren en het uitstekende klimaat, de vele diersoorten die met slechts een beetje moeite te zien zijn, tot de zee van aaneengesloten boomkruinen helemaal tot aan het Brokopondomeer...de Brownsberg is het waard om gered te worden. En dit alles, een ongelofelijk geschenk, behoort toe aan de bevolking van Suriname, met de verantwoordelijkheid om deze te beschermen', aldus Norconk eind december 2014.

Inmiddels is het 2019 en de regering laat nog steeds het Brownsberg Natuurpark links liggen, terwijl zij de mond veel heeft van groen Suriname en (eco-)toerisme....

Iedereen die het zou moeten aangaan kijkt al jarenlang duimendraaiend naar elkaar en onderneemt geen enkele actie tegen de goudzoekers en voor de bescherming van het gebied. De toekomst van het natuurgebied ziet er somber uit. De wijze waarop de autoriteiten het Brownsberg Natuurpark en haar unieke biodiversiteit al jaren aan haar lot overlaten staat haaks op de wijze waarop het groene en waterrijke Suriname door diezelfde autoriteiten in de wereld wordt uitgedragen.

En de vermeende (internationale) natuurbeschermingsorganisaties en die ene Brownsberg-activist? Die kijken vooral een andere richting uit, laten zich nu en dan horen en zien via de (social) media ter eigen glorie en egostreling en nemen geen verantwoordelijkheid door zich in te spannen voor de daadwerkelijke bescherming van een in de wereld uniek stukje Suriname. Zij zouden zich diep moeten schamen.

Een uniek stukje Suriname is aan het doodbloeden en geen enkele serieuze donor laat zich zien of horen.

(Suriname Mirror Reports)